Κρύβομαι κάτω απτο πάπλωμα. Να ξεγελάσω την ατμόσφαιρα πως κοιμάμαι.
Σκεφτομαι πολλα πάλι.
Την αρχή μου,το τελος και μετά πάλι τη νέα αρχή που κοντοζυγωνει όσο έρχεται και το τελος.
Το θελω αυτό;
Δε δέθηκα. Αυτό έπρεπε να κάνω τουλάχιστον.
Αποκομίζοντας τον τίτλο του "τουρίστα" δεν είχα την πολυτέλεια να πάτησω στερεα.
Ουαν συνήθιζα έφευγα και πήγαινα αλλού που δεν ήθελα να συνηθίσω.
Έκανα προσπαθιες να σταματήσω να νιώθω απόκοσμα εκεί έξω και στο σπίτι μου με φώναζαν "ξένη".
Τώρα; Άφησα ανθρώπους εκεί. Τους ξέχασα,με ξέχασαν...δε δούλεψε.
Πως να δουλέψει άλλωστε. Για μένα θα τα πολυ νωρίς και γιαυτους πολυ αργά
....και ας ειναι η διάφορα μονο δυο ώρες.
Εδώ τώρα που παω να φτιάξω φιλίες ουσιαστικές,τι κάνουμε αδελφέ;
Τώρα που ξέρω πως μπορω να δακρύζω και να μη γελάνε;
Τώρα που εχω παρέα στα χαμόγελα;
Τώρα που πρέπει να φύγω τι θα κάνω;
Απλά δεν κοιμάμαι....
Σα να θέλει ο οργανισμός μου να Παιδευτεί για να βρει λόγο να το σιχαθεθ.
Μα βρε παιδί μου τό σιχαινομουν...γιατι το χα.
Ίσως κ τώρα να το σιχαίνομαι
Φόβος ναι ! Φόβος ειναι,
Για το καλύτερο,μεγαλύτερο και δυνατότερο που έρχεται.
Εγω γιατι τα γράφω αυτά δημόσια;
Ελπίζω...πως θα τα διαβάσει κάποιος και θα αποφασίσει να μείνει....
Όσο και αν φεύγω εγω...
Μα δεν ειναι τα ταξίδια το πρόβλημα.
Η μοναξιά ειναι.
