Αν μπορουσα να πεθανω

Παντα σκεφτομουν ποσο βολικο θα ηταν σε ολους μας να μπορουσαμε να πεθαιναμε και να ερχομασταν παλι πισω. Να χαμε μια ταριφα..4 επιστροφες ας πουμε. Παντα σκεφτομουν ποσο βολικο θα ηταν να μπορουσα να σκοτωσω τον εαυτο μου και μετα να ερθω πισω. Τοσοι τροποι και παλι τοσες φορες που μπορεις να δοκιμασεις κατι αλλο ή να κανεις καλυτερη την τελευταια φορα.

Μαρεσε το δερμα μου απο παντα....ασπρο και απαλο. Αν διαλεγα τον τροπο τροπο που θα μπορουσα να με σκοτωσω θα ταν να κανω μικρες μικρες χαρακιες πανω στο δερμα μου και να αφερω τα κομματια του. Να τα πεταω απο πανω μου. Δε μου αξιζει το δερμα μου. Σα να χω χιλιες δυο βρωμες μεσα μου που και μονο που το ακουμπανε το χαλανε. Να το πεταξω. Να φυγει μακρυα. Να γλιτωσει. Καημενο ομως το δερμα. Ποσο καιρο καθοταν πανω μου; Εκουσια δολοφονια...του αξιζει να φυγει. Να γλιτωσει.
                                                               
Φοβομουν τα αεροπλανα. Μικρη πιστευα οτι εχουν νικησει τη βαρυτητα και το θεωρουσα τρομακτικο. Πως κατι που υπηρχε απο παντα...τοσο δυνατο...να νικηθηκε απτον ανθρωπο?
Κιομως ειναι γλυκο να πετας....να νιωθεις τον αερα να σε χτυπαει και να αιωρεισαι. Να νιωθεις τοσο αναλαφρη τοσο μικρη μπροστα στην απεραντοσυνη που αντικριζεις με τα ματια σου. Αν διαλεγα να πεθανω δευτερη φορα θα ταν να πεσω ενω θα προσπαθουσα να πεταξω. Καπου ηρεμα με νερο. Να βλεπω τα συννεφα απτο ηρεμο νερο...και καθως κοιταω να κλεβω λιγο απτην ομορφια του και να λεω οτι ειμαι και εγω ωραια για λιγο. Εστω για λιγο. Ομως δε μπορω να την κερδισω τη βαρυτητα. Δε θελω. Απλα θελω να νιωσω τον αερα να με χτυπαει καθως πεφτω. Και οταν πεσω να κανω θορυβο και να σπασω σε χιλια κομματια. Να πω οτι με ακουσε και καποιος.
                                                                     

Υπνος. Ποτε δεν καταλαβα πως μερικοι απλα κοιμουνται με το που ξαπλωσουν στο κρεβατι. Απλα κλεινουν τα ματια τους και νεκρωνουν. Εμενα μου παιρνει ωρες αν καταφερω να κοιμηθω. Ενιωθα αβολα με τον υπνο,σα να εχανα πραγματα που γινονταν γυρω μου και παλι τον ζηταγα ομως. Ολα εκεινα τα βραδυα που ειχα σχεδιασει τοσο διαφορετικα τη ζωη μου και ανεδεστατα και τη ζωη των αλλων. Αν διαλεγα να πεθανω τριτη φορα θα θελα να πιο δηλητηριο. Μικρη ποσοτητα. Πιο λιγο και απο σφηνακι. Πικρο. Τοσο που ακομα και λιγο θα μου γεμιζε το στομα με τη γευση απτο σκοταδι. Τα εσωτερικα ερωτηματικα μου για το αν τελικα οντως σου κοβεται η ανασα,νιωθεις το τελος,πονας ειναι πραγματικοτητα. Τοτε οπως και να χει...ο,τι διαδικασια και αν ακολουθουσα απλα θα ξαπλωνα και θα κοιμομουν αμεσως. Χωρις σεναρια. Χωρις καλα ή κακα ''αν''. Χωρις τιποτα. Μονο το κενο.

Και τωρα; Τελευταιος θανατος. Τι θα κανω; Εχεις γραψει ''βρες ενα λογο για τον οποιο θα πεθαινες και δεν εχεις εισαι ηδη νεκρος''. Λογο! Τι λογο; Να πεθανω για ανθρωπους; Σε σκοτωνουν λιγο λιγο. Οταν τους θες στη ζωη σου. Εστω και τσαλακωμενους. Εστω και βρωμικους. Γιατι σε ισιωνουν και σε καθαριζουν. Οταν τους το λες και δεν ερχονται. Εκει ειναι και ενας μικρος θανατος καθε φορα. Να πεθανω για αξιες; Ποιες αξιες; Εχω; Ειναι σωστες; Με ποιες να τις ζυγιασω; Εκεινες των γονιων μας,τις σκουριασμενες και χιλιοφορεμενες; ΄Η με αυτες των φιλων μας,τις διαφανες,οχι λογο καθαροτητας αλλα λογω ελλειψης ουσιας; Να πεθανω για τα ονειρα μου; Ποια ονειρα; Τα σκοτωνει αυτα η πραγματικοτητα.

Θα πεθανω για μενα. Να γλιτωσω απο μενα. Να γλιτωσω απτις ανασφαλιες που με ταιζω και τις αυπνιες και τους εμετους και τις τυψεις και τα ψιχουλα που κανω πως δε ξερω απο που ηρθαν. Να γλιτωσω απτην αγαπη μου για σενα. Απτο παθος που δε μαφησες στιγμη να στο φανερωσω. Να γλιτωσω απο τους φιλους που τους ζηταω και δεν ερχονται. Να γλιτωσω απο τις νυχτες που φωναζουν και γω δεν φωναζω μαζι τους. Να γλιτωσω απο ολα αυτα που θελω να κανω και θελω να ζησω και θελω να πω. Να παρω ενα πιστολι και να τιναξω το μυαλο μου στον αερα. Σας το ξαναπα. Μαθετε να ελεγχετε το μυαλο σας. Δεν θα μαθω ποτε. Ηδη αρχιζει και ξεφευγει παλι.  Αν διαλεγα ενα τροπο να πεθανω θα ηταν να τιναξω τα μυαλα μου στον αερα. Να σκορπιστουν οι σκεψεις μου ελευθερες στον αερα να παυουν να πηλατευουν αλλο το σωμα μου. Να ξαπλωσω και να ηρεμισω.

Μα δεν ειναι τα ταξίδια το πρόβλημα

Κρύβομαι κάτω απτο πάπλωμα. Να ξεγελάσω την ατμόσφαιρα πως κοιμάμαι.

Σκεφτομαι πολλα πάλι. 

Την αρχή μου,το τελος και μετά πάλι τη νέα αρχή που κοντοζυγωνει όσο έρχεται και το τελος.

Το θελω αυτό;

Δε δέθηκα. Αυτό έπρεπε να κάνω τουλάχιστον.

Αποκομίζοντας τον τίτλο του "τουρίστα" δεν είχα την πολυτέλεια να πάτησω στερεα.

Ουαν συνήθιζα έφευγα και πήγαινα αλλού που δεν ήθελα να συνηθίσω.

Έκανα προσπαθιες να σταματήσω να νιώθω απόκοσμα εκεί έξω και στο σπίτι μου με φώναζαν "ξένη". 

Τώρα; Άφησα ανθρώπους εκεί. Τους ξέχασα,με ξέχασαν...δε δούλεψε. 

Πως να δουλέψει άλλωστε. Για μένα θα τα πολυ νωρίς και γιαυτους πολυ αργά 

....και ας ειναι η διάφορα μονο δυο ώρες.

Εδώ τώρα που παω να φτιάξω φιλίες ουσιαστικές,τι κάνουμε αδελφέ;

Τώρα που ξέρω πως μπορω να  δακρύζω και να μη γελάνε; 

Τώρα που εχω παρέα στα χαμόγελα; 

Τώρα που πρέπει να φύγω τι θα κάνω; 

Απλά δεν κοιμάμαι....

Σα να θέλει ο οργανισμός μου να Παιδευτεί για να βρει λόγο να το σιχαθεθ.

Μα βρε παιδί μου τό σιχαινομουν...γιατι το χα.

Ίσως κ τώρα να το σιχαίνομαι

Φόβος ναι ! Φόβος ειναι, 

Για το καλύτερο,μεγαλύτερο και δυνατότερο που έρχεται.

Εγω γιατι τα γράφω αυτά δημόσια; 

Ελπίζω...πως θα τα διαβάσει κάποιος και θα αποφασίσει να μείνει....

Όσο και αν φεύγω εγω...

Μα δεν ειναι τα ταξίδια το πρόβλημα.

Η μοναξιά ειναι.

Δρθγς

Θα ναι ώμο. Όπως πάντα νομίζω....

Πρέπει να σας τοποθετήσω όμως,με συγχωρείτε.

Ξημέρωμα Δευτέρας. Έξω έχει μηδέν βαθμούς,όπως και μέσα μου....ποιητικές αηδίες!! 

Εγώ είμαι στο κρεβάτι μου,μέσα στα σκοτάδια,υπερνικωντας την ημιτυφλωση απτή θολούρα και γράφοντας αυτό που διαβάζεις. 

Εσυ....απέναντι μου. Δε θα μιλήσεις μέχρι να σταματήσω...μετά πες ό,τι θες. Αν θέλω θα κάνω πως σε προσέχω....

Βγήκα χωρίς να θέλω προχτές. Ήπια χωρίς να θέλω.

Έμεινα νηφαλια χωρίς να θέλω.  εκλαψα χωρίς να θέλω.

Έκανα σεξ χωρίς να ξέρω αν θέλω....έμεινα ξύπνια επειδή το ήθελα και γαμω τη ψυχολογία μου γιατί γουστάρω. 

Αν εχω πραγματικά ταλέντο σε κατι ειναι να γαμιεμαι ψυχολογικά.

Να παίρνω το ειναι μου να το κάνω κομματάκια. Να το κολλάω και το ξεσπάστρευω πάλι.

Αυτό κάνω και πάλι. Ίσως οχι με το να σκορπιέμαι δεξιά και αριστερά. Ούτε πάλι με το να καταπίνω πίκρες χημειες....ακομα και όταν κρατάς γερά τον εαυτό σου με τα δυο σου χέρια και φαίνεται συγκροτημένος....στην πραγματικότητα κρατάς τον λαιμό σου να μην τολμήσει  να το δει ανάσα. 

Συμμορφώθηκα και έγινα καλο παιδί. Όλοι χαίρονται που με βλέπουν τώρα και όλοι με ρωτάνε με αγωνία και λύπη στα ματιά γιατί δεν συναναστρεφομαι πια μαζί τους και με κανέναν. Μαλακές! Όταν σας ζητάγα με φτυνατε. Γιατί; Γιατί απλά προτιμούσα απτό να ακούω τις νάρκισσιστηκες κενές φανφάρες σας να πάρω μισό γραμμάριο κρυστάλλους και να Χάθω στη λιθη μου. Μιςειτε το πως ήσασταν ανίκανοι να κάνετε κάποιον να περάσει καλά. 

Τώρα,έχοντας κρατηθεί μακρυά απο αυτά τα κακά πράγματα,ωστόσο έχοντας βρει άλλους λίγο πιο οδύνηρους τρόπους να με καταστρέφω,αυτό βλέπω....καταστάσεις και άτομα ανήμπορα να με κάνουν να περάσω καλά. Κενοί άνθρωποι και ρηχά μυαλά. Μάσκες και μουτζούρες. Σκατα στα μούτρα τους τους λεω.

Δεν είμαι καλύτερη. Μέρος της σαπιλας είμαι και εγώ....

Όμως ο κόσμος δεν πρέπει να φοβάται τα ναρκωτικά.

Το μαυκο του πρέπει να φοβάται. 

Το μυαλό σου σε βάζει να πάρεις το ναρκωτικο την πρώτη φορά και τη δεύτερη και την Τρίτη απτήν Τετάρτη και μετά....τότε μόνο φταίει το ναρκωτικο. 

Τα λυπάσαι τα πρεζακια ε; Πονάνε και υποφέρουν για μια δοση. Κάνουν τα πάντα για ένα 5ευρω. Ενώ εσυ ματιά μου εισαι τόσο καθαρός μέσα στην άνοια σου. Δεν Πονας απο έρωτα. Δεν υπόσχεσαι υποταγή για να βρεις δουλειά.

Όλοι κυριλέ πρεζακια είμαστε.

Η δικιά μου μεθαδόνη,λοιπόν,τώρα που σταμάτησα να μετράω κουμπιά για να νιώσω πως ειναι να σαι χαρούμενος επειδή αναπνεεις και τώρα που δεν ρουφάω γη για να πέσω για ύπνο ειναι τούτη: το μυαλό μου.

Απλό,μέσα σε όλα τα σπίτια,εύκολο στη χρήση. Επικίνδυνο εάν συνοδεύεται απο αισθήματα κατωτεροτητας,ανασφαλείς,συχνές κρίσεις άγχους,προβλήματα θυμού,αρχές καταλήψεις και μοναξιά. 

Δεν τρώω,δεν κοιμάμαι.

Τρώω πολύ και κοιμάμαι ακομα περισσότερο.

Σκέφτομαι πολύ και δε σκέφτομαι καθόλου.

Σα να παίζω μουσικές καρέκλες με τον εαυτό μου αλλά η μουσική να μη σταματάει ποτε ή να σταματάει απότομα αλλά να μου ζουν πάρει την καρέκλα.

Το μυαλό πρέπει να φοβάσαι. Δείχνω πιο όμορφη τώρα μου λένε. Είμαι πιο καλά. Ηρεμίσα και φαίνεται στο πρόσωπο μου. 

Λοιπόν,φτηνέ βλάκα,πίνω πολύ νερό και τρώω πολλές σαλάτες και καταβροχθίζω βιταμίνες και καφέδες....

Έτσι για Μα χω να λεω ότι προσπαθώ να ζω καλά..

Δεν κοιμάμαι μαλακά,το καταλαβαίνεις;

Ή κοιμάμαι παρά πολύ!

Ξέρεις τι ζόρι ειναι αυτό;

Δε θέλω να ρθει το βράδυ. 

Δε θέλω να περάσω τα ίδια. 

Ντρογκια ειναι η κατάθλιψη. 

Ο Εμετος μετά απο το φαί.

Ο χτύπος του ρολογιού μέσα στο αυτί σου στις 5 το πρωί.

Ναρκωτικο ειναι να τον αγαπάς και να μη το λες ούτε στον εαυτό σου.

Δεν ειναι ούτε το χόρτο,ούτε οι κρυστάλλοι,ούτε οι σκόνες ούτε τιποτα.

Το μυαλό. Στο λεω. Εχω βρεθεί και στα δυο.

Τα ναρκωτικά τα έκοψα.

Το μυαλό μου δε μπορω. 

Με ρωτάς αν θα πήγαινα μαζί σου....ναι θα πήγαινα

 αλλά τώρα δε μπορω να κάνω το μυαλό μου να ηρεμήσει για να το σκεφτώ.

Μου λες γιατί χάθηκα και που είμαι και με σκέφτεσαι...στο μπάνιο να βγάζω απο μέσα μου ότι τελευταία αγάπη μου χει μείνει για τη σάρκα μου.

Φωνάζεις πως πρέπει να δώ τι αξίζω....μαλακά μου στα ματιά μου βλέπω χώμα,σκατα και βροχή που μόνο να με λερωσουν μπορουν.

Αν δεν θες να ακουμπησεις τα ναρκωτικά ποτε....μάθε να ελέγχεις το μυαλό σου για το καλό σου.

Στο λεω εγώ,που θέλω μισό γραμμάριο απο γκλιτερ για να με κοιτάξω χωρίς να θέλω Μα με φτάσω.

Εχω καιρο να μιλησω για σενα ακομη και σε μενα

Πάω να κοιμηθώ τώρα. 

Να σε σκεφτώ λίγο ακομα. 

Οχι,δε μιλάω πλέον για σένα.

Οχι,δεν έχω κουραστεί εγώ αλλά οι άλλοι που με ακούνε. 

Δε σε ξέρουν γλυκε μου και δεν καταλαβαίνουν. 

Στο χω πει πως μου λείπεις ε; 

Δε στο έχω,δε θέλω να σε κουράζω μαύτα. 

Άλλωστε,για μένα εισαι πάντα μαζί μου.

Ο,τι αγαπάμε το κουβαλάμε μέσα μας. 

Το σκέφτομαι και χαμογελάω…όπως το θες. 

και ας με αρρωσταινεις…δε θα το πάρω το γιατρικό

Καληνύχτα μικρέ μου." 

Ο,τι σημαινεις για μενα δεν εχει τερμα.

Σημερα σε σκεφτομουν.Το ξερεις ηδη,αλλα θελω να στο πω.
Θελω να σου μιλαω.Να σε σκεφτομαι.Να σκεφτομαι οτι με σκεφτεσαι και εσυ.
Σε θελω.
Τρομαζω που σε θελω τοσο.
Δε σκεφτομαι το δερμα σου να τριβεται στο δικο μου βρωμικα.
Σκεφτομαι το δερμα σου να τριβεται στο δικο μου οσο μαγκαλιαζεις και μαγαπας και με νιωθεις.
Αλλωστε μου εχεις γαμησει τον εγκεφαλο,τι να το κανω το μουνι μου;

Με γαμας με εναν τροπο που ειναι τοσο εθιστικος οσο τα ναρκωτικα που εβαζα στο σωμα μου.
Εισαι το ναρκωτικο μου.
Κλισε ατακα,βρισκεις;

Ειναι πονος.Ευχαριστηση και δυναμη αυτο που εχω στο στερνο μου.
Ολα για σενα.
Γλυκια μου αγαπη. Φως της νυχτας μου. 

Θα εισαι για μενα η πρωτη γουλια του καλυτερου πρωινου καφε που θα πιω στη ζωη μου.
Με γεμιζεις γαμω το σου.

Προσπαθω να βρω γαμημενες λεξεις.Δεν ειμαι καλη οσο εσυ.

Να σκατα στο κεφαλι. Αντι να βαλω αυτο που ηθελα εβαλα εσενα.

Μαλακια.

Αλλα οχι,αλλη μια φορα σε ακουω.

Πισω στις λεξεις...

Δεν ειμαι τοσο καλη οσο εσυ. Δε μπορω να σου πω τι νιωθω. Προσπαθω.
Το χεις καταλαβει αλλα θελω να στο πω. Στο δειχνω,ελπιζω....

Γαμωτο!! ΠΟΝΑΩ.ΠΟΝΑΩ
ΠΟΝΑΩ.ΜΑΤΩΝΩ.
ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ?

Σαν ενα γαμημενο μαχαιρι να χαρασει τα αρχικα σου μεσα μου.

Ελα να με παρεις αγκαλια γαμωτο.

Πρεπει πρωτα να ξεχαστω για να σε ξεχασω..
Εσυ το πες.
Θα το κανω.
Την επομενη φορα που θα σε δω ματια μου...να το ξερεις...

θα μαι καθαρη!

Θα αδυμονω να με βρωμισεις με τα χερια σου παλι.

                                               Να μου δωσεις την εξαρτηση παλι.

Σε θελω και αυτο δε θα τελειωσει ποτε.

Ακου αυτο. Τα λενε για μενα.

Αλλη μια ομορφη μερα και ο ηλιος καιει...εεεεμ οχι!

Εχω φτασει στα μισα της μερας μου. Ειναι απο εκεινες που καταλαβαινεις ποσο σοφος ειναι ο λαος μας οταν θελει και επαναλλαμβανεις στο μυαλο σου ''η καλη μερα απτο πρωι φαινεται''.
Εχουν γινει οσα δεν ηθελες να γινουν: εχεις παρει ταξι και χαλασες λεφτα,το οποιο αργησε και εχασες το ραντεβου στο γιατρο,γυρισες ταπεινωμενη και πηγες να μαγειρεψεις και απλα το ραφι σου αποφασισε να διαλυθει και να πεσει πανω στην κουπα με το ρυζι που παςνα φας και να σου γαμησει το συμπαν!

Ολα αυτα εγιναν γιατι αργησα να ξυπνησω...διοτι,ενω εδειξα καλη διαθεση και επεσα το νωρις,ο υπνος φερθηκε σαν τον τελευταιο κραγμενο πουστη και δε με πηρε.

Ομως,ποιος φτιαει? Εγω που δινω σημασια στη μερα μου ή το οτι η μερα με ενα τραγελαφικο τροπο που εστησε μια παγιδα; Διοτι περι παγιδος προκειται βεβαιως βεβαιως.

Σκεφτου ρε πελλε (που λενε και οι κυπρεοι αδερφοι) να σου εχουν παει στραβα ολα! Στραβος ειναι ο γυαλος ή στραβα αρμενιζουμε;
Η ιδεα μου ειναι οτι η μερα, λογω κακου καρμα, πηγε στραβα και ητανε τοσο καλα στημενη που σε εσπρωξε σε ολα τα λαθος βηματα τη λαθος στιγμη και με τετοιο τροπο που ακομα και αν πεις οτι ''φιλεναδα δε σκυβω κεφαλι και σε αγνοω'' παλι στην παγιδα της επεσες γιατι σε επιρρεασε ολο αυτο.

Τι κανεις στην περιπτωση που σου γαμιεται το φαι,το πρωι και δεν σαφηνουν να πιεις τον καφε σου διοτι φταις ΕΣΥ αλλα χωρις να το θες?

ΠΕΦΤΕΙΣ ΓΙΑ ΥΠΝΟ. ΞΥΠΝΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.

Η καθε μερα μας ειναι μικρογραφια της ζωης μας. 
Οταν πεφτεις κατω...μενεις για λιγο....αραζεις...τεντωνεσαι και μετα σηκωνεσαι και γαμας τον κωλο καθε αρχιδιου που βοηθησε στο να σε ριξει.

Αν αυτος ειναι ο εαυτος σου τοτε φιλε....ΓΑΜΑ ΤΟΝ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ.
Γιατι αν καταφερεις να ξεπερασεις το πονο απ'τα ολοδικα σου τραυματα,που περιτεχνα εχτισες,χαραξες και χτυπησες σαν τατου πανω σου, δε φοβασαι κανεναν.


Μη φοβασαι την πικριλα στο στομα...φευγει σιγα σιγα.
Η πικρα απτον Golden Virginia τον πρασινο ειναι χειροτερη.






Επειδη το ακουγα καθολη τη διαρκεια που προσπαθουσα να βαλω σε καποια θεση τις σκεψεις μου....

ΥΓ.Γιωργο μακαρι να πανε ολα καλα
ΥΓ2. "Οσμαν" Δε θα το δεις,αλλα θα βγεις δυνατη.

Βγαλε το δερμα σου και πετα το στα σκυλια

Αυτο μου φωναζω. Θελω να το βγαλω απο πανω μου. Να ξεφορτωθω καθε ψευτικο χαδι,καθε βρωμικο χερι καθε αγκαλια που χαθηκε καθε σταγονα της βροχης που προσπαθησε να καθαρισει τα αμαρτηματα μου και δε το καταφερε. Το δερμα ειναι η ασπιδα μας λενε. Να τη βρασω τετοια ασπιδα. Χλωμη,κατασπρη,χοντρη και πλαδαρη. Δε φανταζει ουτε εστω λιγο ρομαντικα ομορφη τωρα που το σκεφτομαι. Ολο πληγες και σημαδια,δυσμορφιες και αλλοιωματα. Σκατα. Υγεια πανω απολα. Ποια υγεια? Η σωματικη ή η ψυχικη? Για πια ψυχη μου μιλαω? 

 Ναι παλι μιλαω στον εαυτο μου!

Γραφοντας τα με δικαιολογω,θεωροντας με λιγοτερο παρανοικη.Λες και θα το δει κανεις.
Παλι ξεφυγα...

Ποια υγεια,λοιπον? Της ψυχης? Ποιας ψυχης? Την πουλισα. Ταισα ενα τερας πριν χρονια μαυτην. Το εξαγορασα για να με αφησει ησυχη. Να μην με ποναει αλλο. Δε του φτασε μαλλον. Τοσο μικρη ψυχη ειχα. Που και που ξαναρχεται και μου βαζει μικρες ιδεες στο μυαλο για κοκκινες λιμνες,μαυρες τρυπες και αιωνια αιωρηση στη γαληνη και την ηρεμια. Εφοσον ολα εδω τα κανω με φοβο και ανασφαλεια μου αξιζει λιγο ηρεμια. Ετσι δεν ειναι?

Ανασφαλεια! Πληθυντικος μπαινει εδω. Τα παντα. Με φτυνω. Με μισω. Καιρο τωρα απο τοτε που καταλαβα οτι δεν ειμαι αξια να αγαπησω γιατι δε μπορω να αγαπηθω. Δε μιλαμε για συγκαταβατικη αγαπη. Οι γονεις δεν πιανονται. Ο χειροτερος φονιας να σαι θα σαγαπανε...ισως γιατι ετσι εχουν μαθει πως εναι το σωστο. Οι αλλοι ομως? Οι αλλοι που δε τους χρωστας και δε σου χρωστανε τιποτα?

Με φτυνω πρωτη εγω. Για να αντεχω τα δικα τους σαλια στη μουρη μου. Στη βρωμικη σαρκα μου. Ασπιδα σου λεει....Τι να το κανεις αν εχεις μυαλο?

Εκει παιζεται το παιχνιδι αδερφε μου.

Τρομερο μερος. Χαοτικο. Σαν ενα μικρο εργοστασιο πολλαπλης ταυτοχρονης διαφορετικης παραγωγης. Ολα αυτα που σκεφτεσαι ξερεις ποσο ευκολα μπορεις να τα πεταξεις στα σκουπιδια?Ολοι αυτοι που τωρα φανταζουν σημαντικοι,ξερεις σε τι μπορεις να τους μετατρεψεις? Στα πιο τιποτενια οντα του γαλαξια...και παλι να τους κανεις θεους.
Εχεις σκεφτει γιατι σκεφτεσαι ετσι?


Εγω το εχω βρει. Εχω αδυναμη ασπιδα. Το καστρο μου δεν ταιριαζει με τους στρατιωτες μου.
Εχω ενα μυαλο που με καιει και μια σαρκα που θελω να την ξεριζωσω με τα ιδια μου τα χερια. Να με βλεπω να αιμορραγω και να ζηταω και αλλο αιμα και ετσι μεσα στο αλλαλουμ της ιδιας μου της τρελας να τα τελειωσω ολα. Να βγω απτον κυκλο της ανασφαλειας.

Βγαλ'το και πεταξε το στα σκυλια μαζι με ολα τα σκατα που σερνεις....