Βγαλε το δερμα σου και πετα το στα σκυλια

Αυτο μου φωναζω. Θελω να το βγαλω απο πανω μου. Να ξεφορτωθω καθε ψευτικο χαδι,καθε βρωμικο χερι καθε αγκαλια που χαθηκε καθε σταγονα της βροχης που προσπαθησε να καθαρισει τα αμαρτηματα μου και δε το καταφερε. Το δερμα ειναι η ασπιδα μας λενε. Να τη βρασω τετοια ασπιδα. Χλωμη,κατασπρη,χοντρη και πλαδαρη. Δε φανταζει ουτε εστω λιγο ρομαντικα ομορφη τωρα που το σκεφτομαι. Ολο πληγες και σημαδια,δυσμορφιες και αλλοιωματα. Σκατα. Υγεια πανω απολα. Ποια υγεια? Η σωματικη ή η ψυχικη? Για πια ψυχη μου μιλαω? 

 Ναι παλι μιλαω στον εαυτο μου!

Γραφοντας τα με δικαιολογω,θεωροντας με λιγοτερο παρανοικη.Λες και θα το δει κανεις.
Παλι ξεφυγα...

Ποια υγεια,λοιπον? Της ψυχης? Ποιας ψυχης? Την πουλισα. Ταισα ενα τερας πριν χρονια μαυτην. Το εξαγορασα για να με αφησει ησυχη. Να μην με ποναει αλλο. Δε του φτασε μαλλον. Τοσο μικρη ψυχη ειχα. Που και που ξαναρχεται και μου βαζει μικρες ιδεες στο μυαλο για κοκκινες λιμνες,μαυρες τρυπες και αιωνια αιωρηση στη γαληνη και την ηρεμια. Εφοσον ολα εδω τα κανω με φοβο και ανασφαλεια μου αξιζει λιγο ηρεμια. Ετσι δεν ειναι?

Ανασφαλεια! Πληθυντικος μπαινει εδω. Τα παντα. Με φτυνω. Με μισω. Καιρο τωρα απο τοτε που καταλαβα οτι δεν ειμαι αξια να αγαπησω γιατι δε μπορω να αγαπηθω. Δε μιλαμε για συγκαταβατικη αγαπη. Οι γονεις δεν πιανονται. Ο χειροτερος φονιας να σαι θα σαγαπανε...ισως γιατι ετσι εχουν μαθει πως εναι το σωστο. Οι αλλοι ομως? Οι αλλοι που δε τους χρωστας και δε σου χρωστανε τιποτα?

Με φτυνω πρωτη εγω. Για να αντεχω τα δικα τους σαλια στη μουρη μου. Στη βρωμικη σαρκα μου. Ασπιδα σου λεει....Τι να το κανεις αν εχεις μυαλο?

Εκει παιζεται το παιχνιδι αδερφε μου.

Τρομερο μερος. Χαοτικο. Σαν ενα μικρο εργοστασιο πολλαπλης ταυτοχρονης διαφορετικης παραγωγης. Ολα αυτα που σκεφτεσαι ξερεις ποσο ευκολα μπορεις να τα πεταξεις στα σκουπιδια?Ολοι αυτοι που τωρα φανταζουν σημαντικοι,ξερεις σε τι μπορεις να τους μετατρεψεις? Στα πιο τιποτενια οντα του γαλαξια...και παλι να τους κανεις θεους.
Εχεις σκεφτει γιατι σκεφτεσαι ετσι?


Εγω το εχω βρει. Εχω αδυναμη ασπιδα. Το καστρο μου δεν ταιριαζει με τους στρατιωτες μου.
Εχω ενα μυαλο που με καιει και μια σαρκα που θελω να την ξεριζωσω με τα ιδια μου τα χερια. Να με βλεπω να αιμορραγω και να ζηταω και αλλο αιμα και ετσι μεσα στο αλλαλουμ της ιδιας μου της τρελας να τα τελειωσω ολα. Να βγω απτον κυκλο της ανασφαλειας.

Βγαλ'το και πεταξε το στα σκυλια μαζι με ολα τα σκατα που σερνεις....