Εχω καιρο να μιλησω για σενα ακομη και σε μενα

Πάω να κοιμηθώ τώρα. 

Να σε σκεφτώ λίγο ακομα. 

Οχι,δε μιλάω πλέον για σένα.

Οχι,δεν έχω κουραστεί εγώ αλλά οι άλλοι που με ακούνε. 

Δε σε ξέρουν γλυκε μου και δεν καταλαβαίνουν. 

Στο χω πει πως μου λείπεις ε; 

Δε στο έχω,δε θέλω να σε κουράζω μαύτα. 

Άλλωστε,για μένα εισαι πάντα μαζί μου.

Ο,τι αγαπάμε το κουβαλάμε μέσα μας. 

Το σκέφτομαι και χαμογελάω…όπως το θες. 

και ας με αρρωσταινεις…δε θα το πάρω το γιατρικό

Καληνύχτα μικρέ μου." 

Ο,τι σημαινεις για μενα δεν εχει τερμα.

Σημερα σε σκεφτομουν.Το ξερεις ηδη,αλλα θελω να στο πω.
Θελω να σου μιλαω.Να σε σκεφτομαι.Να σκεφτομαι οτι με σκεφτεσαι και εσυ.
Σε θελω.
Τρομαζω που σε θελω τοσο.
Δε σκεφτομαι το δερμα σου να τριβεται στο δικο μου βρωμικα.
Σκεφτομαι το δερμα σου να τριβεται στο δικο μου οσο μαγκαλιαζεις και μαγαπας και με νιωθεις.
Αλλωστε μου εχεις γαμησει τον εγκεφαλο,τι να το κανω το μουνι μου;

Με γαμας με εναν τροπο που ειναι τοσο εθιστικος οσο τα ναρκωτικα που εβαζα στο σωμα μου.
Εισαι το ναρκωτικο μου.
Κλισε ατακα,βρισκεις;

Ειναι πονος.Ευχαριστηση και δυναμη αυτο που εχω στο στερνο μου.
Ολα για σενα.
Γλυκια μου αγαπη. Φως της νυχτας μου. 

Θα εισαι για μενα η πρωτη γουλια του καλυτερου πρωινου καφε που θα πιω στη ζωη μου.
Με γεμιζεις γαμω το σου.

Προσπαθω να βρω γαμημενες λεξεις.Δεν ειμαι καλη οσο εσυ.

Να σκατα στο κεφαλι. Αντι να βαλω αυτο που ηθελα εβαλα εσενα.

Μαλακια.

Αλλα οχι,αλλη μια φορα σε ακουω.

Πισω στις λεξεις...

Δεν ειμαι τοσο καλη οσο εσυ. Δε μπορω να σου πω τι νιωθω. Προσπαθω.
Το χεις καταλαβει αλλα θελω να στο πω. Στο δειχνω,ελπιζω....

Γαμωτο!! ΠΟΝΑΩ.ΠΟΝΑΩ
ΠΟΝΑΩ.ΜΑΤΩΝΩ.
ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ?

Σαν ενα γαμημενο μαχαιρι να χαρασει τα αρχικα σου μεσα μου.

Ελα να με παρεις αγκαλια γαμωτο.

Πρεπει πρωτα να ξεχαστω για να σε ξεχασω..
Εσυ το πες.
Θα το κανω.
Την επομενη φορα που θα σε δω ματια μου...να το ξερεις...

θα μαι καθαρη!

Θα αδυμονω να με βρωμισεις με τα χερια σου παλι.

                                               Να μου δωσεις την εξαρτηση παλι.

Σε θελω και αυτο δε θα τελειωσει ποτε.

Ακου αυτο. Τα λενε για μενα.

Αλλη μια ομορφη μερα και ο ηλιος καιει...εεεεμ οχι!

Εχω φτασει στα μισα της μερας μου. Ειναι απο εκεινες που καταλαβαινεις ποσο σοφος ειναι ο λαος μας οταν θελει και επαναλλαμβανεις στο μυαλο σου ''η καλη μερα απτο πρωι φαινεται''.
Εχουν γινει οσα δεν ηθελες να γινουν: εχεις παρει ταξι και χαλασες λεφτα,το οποιο αργησε και εχασες το ραντεβου στο γιατρο,γυρισες ταπεινωμενη και πηγες να μαγειρεψεις και απλα το ραφι σου αποφασισε να διαλυθει και να πεσει πανω στην κουπα με το ρυζι που παςνα φας και να σου γαμησει το συμπαν!

Ολα αυτα εγιναν γιατι αργησα να ξυπνησω...διοτι,ενω εδειξα καλη διαθεση και επεσα το νωρις,ο υπνος φερθηκε σαν τον τελευταιο κραγμενο πουστη και δε με πηρε.

Ομως,ποιος φτιαει? Εγω που δινω σημασια στη μερα μου ή το οτι η μερα με ενα τραγελαφικο τροπο που εστησε μια παγιδα; Διοτι περι παγιδος προκειται βεβαιως βεβαιως.

Σκεφτου ρε πελλε (που λενε και οι κυπρεοι αδερφοι) να σου εχουν παει στραβα ολα! Στραβος ειναι ο γυαλος ή στραβα αρμενιζουμε;
Η ιδεα μου ειναι οτι η μερα, λογω κακου καρμα, πηγε στραβα και ητανε τοσο καλα στημενη που σε εσπρωξε σε ολα τα λαθος βηματα τη λαθος στιγμη και με τετοιο τροπο που ακομα και αν πεις οτι ''φιλεναδα δε σκυβω κεφαλι και σε αγνοω'' παλι στην παγιδα της επεσες γιατι σε επιρρεασε ολο αυτο.

Τι κανεις στην περιπτωση που σου γαμιεται το φαι,το πρωι και δεν σαφηνουν να πιεις τον καφε σου διοτι φταις ΕΣΥ αλλα χωρις να το θες?

ΠΕΦΤΕΙΣ ΓΙΑ ΥΠΝΟ. ΞΥΠΝΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.

Η καθε μερα μας ειναι μικρογραφια της ζωης μας. 
Οταν πεφτεις κατω...μενεις για λιγο....αραζεις...τεντωνεσαι και μετα σηκωνεσαι και γαμας τον κωλο καθε αρχιδιου που βοηθησε στο να σε ριξει.

Αν αυτος ειναι ο εαυτος σου τοτε φιλε....ΓΑΜΑ ΤΟΝ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ.
Γιατι αν καταφερεις να ξεπερασεις το πονο απ'τα ολοδικα σου τραυματα,που περιτεχνα εχτισες,χαραξες και χτυπησες σαν τατου πανω σου, δε φοβασαι κανεναν.


Μη φοβασαι την πικριλα στο στομα...φευγει σιγα σιγα.
Η πικρα απτον Golden Virginia τον πρασινο ειναι χειροτερη.






Επειδη το ακουγα καθολη τη διαρκεια που προσπαθουσα να βαλω σε καποια θεση τις σκεψεις μου....

ΥΓ.Γιωργο μακαρι να πανε ολα καλα
ΥΓ2. "Οσμαν" Δε θα το δεις,αλλα θα βγεις δυνατη.

Βγαλε το δερμα σου και πετα το στα σκυλια

Αυτο μου φωναζω. Θελω να το βγαλω απο πανω μου. Να ξεφορτωθω καθε ψευτικο χαδι,καθε βρωμικο χερι καθε αγκαλια που χαθηκε καθε σταγονα της βροχης που προσπαθησε να καθαρισει τα αμαρτηματα μου και δε το καταφερε. Το δερμα ειναι η ασπιδα μας λενε. Να τη βρασω τετοια ασπιδα. Χλωμη,κατασπρη,χοντρη και πλαδαρη. Δε φανταζει ουτε εστω λιγο ρομαντικα ομορφη τωρα που το σκεφτομαι. Ολο πληγες και σημαδια,δυσμορφιες και αλλοιωματα. Σκατα. Υγεια πανω απολα. Ποια υγεια? Η σωματικη ή η ψυχικη? Για πια ψυχη μου μιλαω? 

 Ναι παλι μιλαω στον εαυτο μου!

Γραφοντας τα με δικαιολογω,θεωροντας με λιγοτερο παρανοικη.Λες και θα το δει κανεις.
Παλι ξεφυγα...

Ποια υγεια,λοιπον? Της ψυχης? Ποιας ψυχης? Την πουλισα. Ταισα ενα τερας πριν χρονια μαυτην. Το εξαγορασα για να με αφησει ησυχη. Να μην με ποναει αλλο. Δε του φτασε μαλλον. Τοσο μικρη ψυχη ειχα. Που και που ξαναρχεται και μου βαζει μικρες ιδεες στο μυαλο για κοκκινες λιμνες,μαυρες τρυπες και αιωνια αιωρηση στη γαληνη και την ηρεμια. Εφοσον ολα εδω τα κανω με φοβο και ανασφαλεια μου αξιζει λιγο ηρεμια. Ετσι δεν ειναι?

Ανασφαλεια! Πληθυντικος μπαινει εδω. Τα παντα. Με φτυνω. Με μισω. Καιρο τωρα απο τοτε που καταλαβα οτι δεν ειμαι αξια να αγαπησω γιατι δε μπορω να αγαπηθω. Δε μιλαμε για συγκαταβατικη αγαπη. Οι γονεις δεν πιανονται. Ο χειροτερος φονιας να σαι θα σαγαπανε...ισως γιατι ετσι εχουν μαθει πως εναι το σωστο. Οι αλλοι ομως? Οι αλλοι που δε τους χρωστας και δε σου χρωστανε τιποτα?

Με φτυνω πρωτη εγω. Για να αντεχω τα δικα τους σαλια στη μουρη μου. Στη βρωμικη σαρκα μου. Ασπιδα σου λεει....Τι να το κανεις αν εχεις μυαλο?

Εκει παιζεται το παιχνιδι αδερφε μου.

Τρομερο μερος. Χαοτικο. Σαν ενα μικρο εργοστασιο πολλαπλης ταυτοχρονης διαφορετικης παραγωγης. Ολα αυτα που σκεφτεσαι ξερεις ποσο ευκολα μπορεις να τα πεταξεις στα σκουπιδια?Ολοι αυτοι που τωρα φανταζουν σημαντικοι,ξερεις σε τι μπορεις να τους μετατρεψεις? Στα πιο τιποτενια οντα του γαλαξια...και παλι να τους κανεις θεους.
Εχεις σκεφτει γιατι σκεφτεσαι ετσι?


Εγω το εχω βρει. Εχω αδυναμη ασπιδα. Το καστρο μου δεν ταιριαζει με τους στρατιωτες μου.
Εχω ενα μυαλο που με καιει και μια σαρκα που θελω να την ξεριζωσω με τα ιδια μου τα χερια. Να με βλεπω να αιμορραγω και να ζηταω και αλλο αιμα και ετσι μεσα στο αλλαλουμ της ιδιας μου της τρελας να τα τελειωσω ολα. Να βγω απτον κυκλο της ανασφαλειας.

Βγαλ'το και πεταξε το στα σκυλια μαζι με ολα τα σκατα που σερνεις....

Mind the Gap

There are nights,so rude,showing how inadequate to handle the darkness  you are.

The inner gap becomes full.

Filling your emptiness with needs.
Food,water,love,partnership,hug,kiss....
Empty and so fed up.
Your room appears to be,out of the sudden,so big..
No..so small I would say instead.
The air became thicker.

You,small human,are scanning your brain to find the perfect thought for the night.
The perfect thought to survive the night.
Is it when you make the first wish?
''Oh make it end quickly!''
Such a true lie.
Knowing physics and basic mathematics makes your loneliness greater.
You know that each night lasts the same...just a bit lesser everyday.
But who minds the seconds?

I wanted to be like those girls.The romantic ones.
Why am I not? 

I would have written a poem about how lonely I feel already.
I could have shown it to the boy that I fancy and get all these cute shy faces and trying to hide how sensitive I am to make it more profound so he would fall in love with me faster.
No,I am not like that thought.
You see,i tried to be poetic at first but...I just got bored.
Fock it man! FO_CK IT!
I am straight forward and simple.
That it the reason why I hate loving the nights.

I am one of them.
I hate falling into that gap every time the sun goes for a nice nap,
I can not help it thought.
That is how I survived all these years.

Στην ουρα του ΙΚΑ

Βαριεσαι.Αρκετα συχνα.Λογικο,λες.
Θες να γεμισεις εμπιρειες ομως.
Να βγεις εξω και να γνωρισεις κοσμο,μερη,φιλια,ερωτες,εικονες.
Να πεφτεις το βραδυ κατακοπη απο τη γνωση που θα σου εχει δωσει η ζωη.
Μπραβο και αλλη μια μερα που δε το καταφερες.
Γιατι;

Οντως το θες;Το θες!

Τοτε;
Αναβλητικοτητα.

Λανθασμενη εγωιστικη αντιληψη υπεροχης εναντι του χρονου.
Κοροιδευεις τον εαυτο σου.
Ξερεις οτι μια μερα εχει 24 ωρες ή 1.440 λεπτα αν θες να σου φαινεται πιο παχυ το νουμερο
(αλλη λανθασμενη αντιληψη: το ''μεγαλο'' νουμερο χωρις να προσεχεις το μεγεθος της μοναδας μετρησης σου).

Σου φαινονται πολλες ε;

24 ΩΡΕΣ! 

Ποσα πολλα πραγματα κανεις σε 24 ωρες!
Τρως,κοιμασαι,παρακοιμασαι,βλεπεις τους φιλους σου,πας σχολη ή δεν πας....
Μεσα σε 24 ωρες μπορεις να πας Αθηνα-Ορεστιαδα και να ξαναγυρισεις,με αμαξι.
Να πας απο τη μια ακρη της Ευρωπης στην αλλη και να ξαναγυρισεις,με αεροπλανο.
Να πας Αθηνα-Σιδνευ και να χεις και χρονο να γυρισεις και λιγο την πολη.
Υπαρχουν μερες ομως που πετας το ''δεν προλαβαινω΄΄ τοσο αβιαστα.
ΦΤΟΥ ΣΟΥ!
Βαριεσαι. Δειλιαζεις. Δε θες. Δεν εισαι ετοιμος να ζησεις.
Το κανω τωρα!Αντι να διαβαζω γραφω εδω και θα πω ''δεν προλαβα στην τελικη''.
Ξερεις γιατι το κανω; Γιατι φοβαμαι να αντιμετωπισω την αδυναμια κατανοησης των ορων που εχω να διαβασω.
Μπορουσα να ειχα παει να κανω καποιο αθλημα.Ξερεις γιατι δε το κανω;
Γιατι ντρεπομαι να βρεθω σε τοσο κοσμο και να προσπαθω να ριξω ενα τοπι πανω απο ενα διχτυ χωρις να το καταφερω σωστα.
Φτιαξε εναν καφε,λοιπον και κατσε αναλογισου αυτα τα πραγματα που ολο αναβαλεις γιατι βαριεσαι ή δεν εχεις χρονο.

Δες γιατι πραγματικα δε θες να το κανεις και σκοτωσε τον λογο!
Δε χρειαζεται να λες ψεματα στον εαυτο σου,οι δυο σας ειστε.

Carpe that bloody diem γαμω το μουνι του Δια. 

Τι θα λεμε,οταν πια ζαρωμενα εμπρειμε(λογω τατου) πουρα,θα καθομαστε εξω απτο ΙΚΑ για φαρμακα;
Καλυτερα να λες τοτε τι εκανες οταν ειχες χρονο παρα να σκεφτεσαι τι θα εκανες τωρα αν τον ειχες!

0027

Εσυ που με άφησες να φύγω χωρίς να με κρατήσεις,

πόσο σίγουρος ήσουν ότι δε θα έφευγα ποτέ πραγματικά; 

Ήθελα να πιστεύω πως με είχες μέσα σου…

Μάλλον παραμυθένιο ιδεατό,δε βρίσκεις;

Τώρα έπεσα και ράγισα το τσιμέντο της πραγματικότητας.

Έσπασα τα μούτρα μου και μέσα απτό αίμα βλέπω πως εγώ μόνο αποστάσεις μετράω,

δε φεύγω ποτέ.

Εσυ μένεις στάσιμος αλλά έρχεσαι και φεύγεις….

Eγω να γίνω πηνελοπη, Οδυσσέας ή και οι 10 μνηστήρες μαζί; 

Πως θα καταλήξω; 

Στην τελική τα happy endings υποκειμενικα είναι.